عباس نورزائی
رسم دیرینه ای که در فرهنگ مردم این دیار حتی قبل از اسلام وجود داشته است، پافشردن بر حرمت «زن و ناموس» حتی در سخت ترین شرایط در بین آحاد مردم بوده است.
آنگاه که جنگی رخ می داد و خشونت به بدترین شکل ممکن به جریان می افتاد، با پهن کردن چادر زن، خشم ها فروخورده می شد و به حرمت «زن و ناموس»، سکوت اختیار می کردند و آتش بس اعلام می شد.
در درگیری های طایفه ای مگر به صورت سهوی و ناخواسته، در هیچ موردی در استان، نشانی از تعرض به زنانِ طرف مقابل دیده نمی شد.
غیرت، یکی از برجسته ترین صفات مردم سیستان و بلوچستان بود و همیشه با عنوان پرافتخار «غیورمردان» از آنان یاد می شد.
حفاظت از ناموس، آنقدر برای مردم این استان پراهمیت بود که از آن برای حفاظت از سرزمین، عاریه گرفته می شد و گاه معادل آن شمرده می شد.
در چنین جامعه‌ای طی روزهای گذشته، دو خبر از دو واقعه ی فجیع پخش شد:
شیرزن معلمی که مصداق آیه ی «بای ذنبٍ قتلت» شد و به حسب ظاهر به قتل رسید تا اتومبیلش را به سرقت برند اما باید نیروهای امنیتی ما تدبر کنند و با ظاهر حادثه، مغفول واقع نشوند و دست های پنهان پشت صحنه را شناسایی و بر «شهادت» رسمی این قهرمان بسیجیِ برخاسته از منزل استقامت و دلاوری، هرچه سریعتر صحه بگذارند.
و حادثه ی فجیع دیگری که توسط جناب مولوی ملازهی، امام جمعه‌ی محترم اهل سنت ایرانشهر در خطبه های نماز عیدفطر، پرده از سکوت مرگ آور آن برداشته شد که تعرض یک باند شش نفره به گروهی از دختران ایرانشهری بود.
