به قلم عباس نورزائی
در اسلام، تا محدوده ی فهم حقیر، افراط و تفریط، هر دو در مسائل اجرائی و کشورداری مقبول نیست.
آنچه برایم مثل روز روشن است، اهانت سهوی یا عمدی به شهدا، نماد رسمی کشور و لفظ جلاله است.
گاهی فعل از فردی سر می زند ولو حرام، می گویند عالم به مسئله نبوده در این صورت، چون خارج از وسع علمی او بوده، بر او حرجی نیست. اما این شخصیت عالم به مسئله بوده است. اگر بگویند نمی دانسته، شأن ایشان از وجاهت خارج می شود.
اما باید قبول کرد که در این ماجرا اصل اهانت، صورت گرفته است.
چندی قبل جلوی دوربین هایی که انعکاس بین المللی دارند، پرچم ایران وارونه بوده و تیم همراه، بی توجه بوده اند، حالا سه حرکت در آن واحد از عالی ترین مرد دولت در استان، سر می زند:
۱- برای فاتحه خوانی روی قبر نشسته، که حتی کودکان از این امر امتناع می ورزند، چون اهانت است.
۲- قبر، متعلق به یک شهید بین المللی است و برای انعکاس رفتارهای ما رسانه های جهان، آن را رصد می کنند.
۳- پا را به هنگام چمباتمه زدن روی پرچم جمهوری اسلامی ایران، می گذارند، که اهانت به موجودیت سیاسی همه ی ایرانیان است، حتی آنانی که به اسلامیت نظام، اعتقادی ندارند و ملی گرای محض هستند، به شدت از ارتکاب چنین عملی قبیح اجتناب می ورزند.
۴- آرم جمهوری اسلامی ایران، متشکل از کلمه الله است که به شکلی طراحی شده است که هم این لفظ جلاله در نگاه اول دیده می شود و هم عبارت «لا اله الا الله» خوانده می شود، پا گذاشتن بر لفظ جلاله، از مصادیق گناهان کبیره است.
به این واقعه از هر زاویه که نگاه کنید، برای این شخصیت، جز خسران چیزی نمی بینید.
البته به نظرم نباید در رسانه ها، بدوا منتشر می شد.
باید آمرین به معروف، موضوع را به صورت محرمانه به ایشان و مسئولین امر منعکس می کردند و او نیز اعمال منفی مرتکب شده را می پذیرفت و توبه می کرد.
یکی دیگر از مسائلی که این ماجرا را تحت الشعاع قرار داده و باعث شده که این مهم، ذبح شود ، ورود افراد جناحی به مسئله است.
در این ورود نیز طیف حامی، خورشید را با انگشت پنهان می کنند و با استفاده از قدرت قلم، به هر نحوی در صدد کوچک جلوه دادن این خبط بزرگ، بر آمده اند که فرصت پرداختن به آن نیست.
مثلا گفته شده چرا باید پرچم را روی قبر بیاندازند که چنین شود؟
از بدو پیروزی انقلاب، چنین مرسوم بوده است که تابوت مبارک شهدا در پرچم کشور پیچیده می شود و این رسمی بین المللی است و روی قبور شهدا پرچم نیز گذاشته می شود تا زمانی که روی آن سنگ قبر بگذارند.
زیدی روز چهارشنبه، نماز جمعه خوانده بود و مدعی بود که چرا باید روز جمعه خواند؟ هر موقع خلیفه اراده کردند باید خوانده شود.
گاهی نیز گفته می شود که پرچم در بعضی از مراسمات زیر پای کودکان افتاده، اما اینجا کودکی در کار نیست، یک شخصیت برجسته ی سیاسی است.
گاهی نیز در مقام دفاع آنقدر مبالغه صورت می گیرد که یادم می آید مؤمنی می گفت:
«گاهی که با توجیهات بیش از حد مسائل، توسط بعضی انسان ها روبرو می شوم، ناخودآگاه به ذهنم می آید که جای این آیه در قرآن خالی است که، ... و خداوند توجیه را آفرید.»
