بفرمایید میل کنید: سه وعده غذا، سه یا چهار وعده دارو/ نتیجه‌ی ولنگاری در عدم کنترل میزان مصرف کود و سم کشاورزی
عباس نورزائی
خدا رحمتش کنه، سکته کرد، قند داشت، سرطان گرفت، کبدش چرب بود، فشار خونش بالا بود، عمل قلب باز شده بود، بیماری خونی داشت و ...
احوال هر کسی را که می‌گیری، گرفتار قرص و شکل‌های مختلف داروهای شیمیایی و گیاهی است. یعنی در کنار سه وعده غذا، سه یا چهار وعده هم دارو مصرف می‌کند. یکی از عمده‌ترین علل در عصر حاضر، بدخوری و بی‌تحرکی است.
اما فاجعه‌ای دیگر نیز این فرهنگ بد در سبک زندگی را تهدید و تشدید می‌کند و آن غیراستاندارد بودن میزان املاح(سموم) موجود در محصولات تولیدی کشاورزی اعم از زراعی، باغی، دامی، طیور و آبزیان است.
براساس آمار وزارت جهادکشاورزی هر سال بالغ بر ۲۷ هزار تن سموم شیمیایی در مزارع کشور مورد استفاده قرار می‌گیرد. به این رقم، مصرف کودهای نیترات و نیتریتی که هر سال به مقدار زیاد در مزارع توزیع و مورد مصرف قرار می‌گیرد، نیز اضافه می‌شود.
بر اساس کنوانسیون منع آلاینده‌های الی پایدار موسوم به کنوانسیون استکهلم، مصرف مواد شیمیایی که ماندگاری طولانی در طبیعت دارند و ۱۲ قلم سم را شامل می‌شوند می‌بایست در دنیا ممنوع شود.
ددت از مهم‌ترین آفت‌کش‌هایی است که نزدیک به ۳۰ سال است در بسیاری از کشورهای دنیا مصرف آن ممنوع شده ولی متأسفانه هنوز هم در کشور ما به طریق غیرقانونی در شمال کشور مورد استفاده قرار می‌گیرد، از این روست که هنوز هم در شیر برخی مادران شمالی سم ددت یافت می‌شود و عامل مرگ فُک‌های خزری است.
دی‌اکسین‌ها و فوران‌ها ترکیباتی بسیار سمی و خطرناکند که از منابع‌طبیعی و فعالیت‌های انسان تولید می‌شوند. این ترکیبات به علت پایداری و نیمه‌عمر بالایی که دارند مدت زیادی در محیط باقی مانده و اثرات شدیدی بر محیط‌زیست و انسان‌ها برجای می‌گذارند.
دی‌اُکسین، یک ماده‌ی سمی سرطان‌زاست که به مدت طولانی می‌تواند در محیط بماند و هر لیتر آن برای نابودی یک میلیون نفر انسان و معلول ساختن یک میلیون نفر دیگر کافی است. دی‌اُکسین در آب و چربی حل نمی‌شود و عمدتاً در بافت‌های چربی بدن انسان و حیوانات تجمع می‌کند و سم بسیار پایداری است که در خاک هم به مدت طولانی باقی می‌ماند و چنان‌چه میزان آلودگی و مسمومیت با آن بسیار بالا باشد، باعث مرگ می‌شود.
بخش کشاورزی ما، با چالش تأمین محصولات کشاورزی و افزایش عمل‌کرد روبه‌رو است. گاه توجه به سلامت مردم، در این بخش مغفول می‌ماند.
دیگر وزارت‌خانه‌های مسئول نیز خودشان را به تسامح می‌زنند و قوه‌ی مقننه نیز هنوز در این امر حیاتی، ورود نکرده است. صد البته رانت‌خواران و سودجویان فروش سم و کود و واردکنندگان شبکه‌ای و فامیلی هم گروه فشاری هستند که می‌خواهند همچنان این آب گل آلود بماند.
طرح‌های فانتزی و پایلوت در وزارت جهادکشاورزی با عنوان مبارزه ی بیولوژیک با بیماری ها و آفات گیاهی، اجرا می شود، اما واقعیت آن است که سطح پوششی اندک دارد و کثیری از تولیدکنندگان همچنان از سموم و کودهای شیمیایی به وفور و خارج از استاندارد استفاده می کنند و هیچ کنترل و محدودیتی برای جلوگیری از ورود این نوع محصولات به بازار مصرف نیست.
در سال‌های اخیر استاندارد ملی حداکثر میزان باقی‌مانده‌ی سموم محصولات کشاورزی توسط مؤسسه‌ی تحقیقات آفات و بیماری‌های گیاهی وزارت جهادکشاورزی تعیین شده است، بر این اساس، وزارت بهداشت موظف است باقی‌مانده‌ی سموم محصولات کشاورزی را بر اساس میزان تعیین شده از سوی وزارت جهادکشاورزی کنترل کند.
- تا کی باید شاهد درد و رنج مردم در چنبره‌ی انواع بیماری‌ها باشیم؟
- وزارت بهداشت، چه سازوکاری برای کنترل این استانداردها و ممانعت از فروش محصولات غیراستاندارد در بازار مصرف دارد؟
- دستگاه‌های نظارتی مثل سازمان بازرسی، چرا این بی‌توجهی و اهمال را نادیده می‌انگارند؟
