عباس نورزائی
رجز نوعی گفتگو در میدان جنگ است که در آن رجزخوان به شکل سئوال و جواب به مفاخره، تحقیر دشمن و حدیث نفس می‌پردازد. بن‌مایه‌ی اصلی رجزها به اصالت گوهر و نژاد است یا به هنر، یعنی کسب تجربه در زمینه‌های گوناگون مانند جنگاوری، دشمن‌شکنی، کاربرد فنون و تاکتیک‌های رزمی و استفاده از ابزارهای جنگی. در حقیقت رجز یکی از ترفندهای مهم روانی غلبه بر دشمن به‌حساب می‌آید.
ایران ما، 100 هزار سال سابقه‌ی قبل از تاریخ دارد، کشوری باستانی است، سابقه‌ی امپراتوری بر بخش وسیعی از جهان را دارد. کوروش را شبه‌پیامبر می‌دانند. ایرانیان از عهد عتیق، موحد بوده‌اند، پس ما از این نظرگاه، سرآمد هستیم. برای رجزخوانی در روز پیروزی انقلاب اسلامی‌مان بر زورمداران عالم، می‌آئیم.
ما مفتخریم و ملت عزیز سرتاپا متعهد به اسلام و قرآن مفتخر است که پیرو مذهبی است که می‌خواهد حقایق قرآنی، که سراسر آن از وحدت بین مسلمین بلکه بشریت دم می‌زند، از مقبره‌ها و گورستان‌ها نجات داده و به عنوان بزرگ‌ترین نسخه‌ی نجات‌دهنده‌ی بشر از جمیع قیودی که بر پای و دست و قلب و عقل او پیچیده است و او را به سوی فنا و نیستی و بردگی و بندگی طاغوتیان می‌کشاند نجات دهد.
