بی‌توجهی به درخت کَلیر و سقوط بمپور، از مرکزیت بلوچستان به یک شهر درجه‌ی سه

به قلم: عباس نورزائی

بمپور، شهری است با سابقه بسیار طولانی پنج هزار ساله که وجه تسمیه‌های زیادی برای آن ذکر کرده‌اند. در یک مفهوم آن را به صورت باغ و زراعت گشاد و فراخ معنی می‌نمایند که با توجه به وضعیت طبیعی منطقه و گسترش کشاورزی، دور از ذهن نمی‌باشد. اگر واژه را بصورت «بن پهل» بنویسیم معنی آن انبوه مردمان زراعت‌پیشه خواهد بود.

شاید صحیح‌ترین نام این شهر «بن پَهلً» به معنی «شهر پایان» باشد. چرا که تاریخ ایران مبین آن است که آخرین حد تسلط پادشاهان ایران در طول تاریخ از این شهر فراتر نرفته است، مگر از دوره‌ی معاصر به بعد که بلوچستان به ایران ضمیمه شده است. به هر حال بمپور شهری پر جمعیت، مهم و آبادان بوده است و بقایای قلعه‌ی بمپور بر فراز تپه‌های باستانی این شهر که شباهت های فراوانی با ارگ قدیم بم دارد و گزارشات تاریخی بسیاری همه به اهمیت این شهر و آبادانی آن دلالت دارد، به گونه‌ای که آن را انبار غله‌‌ی بلوچستان نام نهاده بودند. بقایای اولین دبستان بلوچستان که در سال 1317 هـ . ش به نام دبستان بمپور به مدیریت آقای سعدوی تاسیس شده است، در این شهر نشان از جایگاه علم  و دانش این شهر در منطقه دارد. مرکز آموزش کشاورزی بمپور نیز به‌منظور تربیت مروج کشاورزی روستاهای بلوچستان در سال 1335 و مرکز تحقیقات کشاورزی و اولین شرکت سهامی زراعی استان، در این شهر تأسیس گردیده است.

هفته‌ی تعاون و مشکلات تعاونی‌های استان سیستان و بلوچستان

به قلم: عباس نورزائی

امروز با نیم ساعت تأخیر به مناسبت هفته‌ی تعاون، دو اتفاق مهم در اداره‌ی کل تعاون، کار و رفاه اجتماعی استان رقم خورد:

اول: با حضور جمعی از فعالین بخش تعاون استان و معاون اموراقتصادی و توسعه منابع استانداری، یک سالن دیگر به خیل  کثیر سالن‌های تجملاتی جلسات دولتی اضافه شد و مورد افتتاح قرار گرفت و ما مفتخر بودیم که یک مقام دیگر از اولین‌ها را به خود اختصاص دهیم و بر کرسی‌های قیمتی آن نزدیک به دو ساعت تکیه زنیم.

دومین اتفاق، نشست تعاونگران استان با خانم دکتر اربابی، معاون استاندار بود، با مقدمه‌ای اندک توسط مدیرکل، بلافاصله نوبت به بیان مشکلات توسط اهالی تعاون رسید و تأکید معاون استاندار بر شنیدن مشکلات تعاونی بود. اندکی از مشکلات بیان شده را فرصت نگارش یافتم که بر دیدگان مخاطبین، هدیه می‌نمایم:

طغیان ملخ آسیایی مهاجر در سیستان، ظاهری آرام، قدرتی مرکب از 10 حیوان

به قلم: عباس نورزائی

 

پدرم تعریف می‌کرد که در سال 1340 چگونه ملخ‌ها به مزارع زابل در فصل برداشت گندم، حمله کردند. تراکم ملخ در واحد سطح به‌گونه‌ای توصیف می‌شد که یک کیسه‌گونی را در دو مترمربع از فضای یک مزرعه می‌شد پر از ملخ کنی. حجم ملخ‌ها آنقدر زیاد بود که به‌هنگام ریختن ملخ‌ها در گونی، یک حلقه مار هم در میان آن‌‌ها وارد گونی شده و دیده نشده است، آن سال خسارت هنگفتی به مردم سیستان وارد شده است.

طی مدت خدمتم در جهادکشاورزی، یکی از پروژه‌های مهم واحد حفظ نباتات، پروژه‌ی «دیدبانی و مبارزه با ملخ» محسوب می‌شود و تعدادی از تکنسین‌ها برای این امر تربیت شده و در طول به‌خصوص ایام خاص، به امر دیدبانی، کانون‌کوبی و مبارزه‌ی شیمیایی این آفت مهم می‌پردازند.

شهدای جهادسازندگی، «کارمند شهید» نیستند.

به قلم: عباس نورزائی، رئیس شورای کانون جهادگران جهادسازندگی استان سیستان و بلوچستان

 

رسم مداوم جهادگران طی سالیان متمادی، برگزاری سالیانه‌ی یادواره‌ی شهدای جهادسازندگی در هفته‌ی جهادکشاورزی بوده است، اما چند سالی است که این یادواره، به دست فراموشی سپرده شده است.

امسال با تأکیدات وزارت جهادکشاورزی و  بسیج، بعد از چند سال، این اقدام مبارک در دستور کار اداره‌ی محترم امور ایثارگران سازمان جهادکشاورزی استان سیستان و بلوچستان، قرار گرفته است که پیشاپیش به‌رغم نواقصی که داشت، از همه‌ی دست‌اندرکاران این امر، از جمله رئیس سازمان جهادکشاورزی، اداره‌ی امورایثارگران، واحد بسیج قشر کارمندی استان، سپاسگذاری می‌نمائیم.

اما برای اولین بار امروز هشتم شهریور 1395، «شهدای جهادسازندگی» را که مولایمان، امام خمینی(ره)، به آنها لقب «سنگرسازان بی‌سنگر» داده‌اند و جهادسازندگی را یکی از سه رکن دفاع مقدس می‌دانستند، در معنی ظاهر، تنزل داده و «کارمندان شهید» نامیدند.

 به راستی آیا سنگرسازان بی‌سنگر، کارمند بودند؟

بنابه تعریف قانون مدیریت خدمات کشوری، کارمند، فردی است که براساس ضوابط و مقررات مربوط، به موجب حکم و یا قرارداد مقام صلاحیت‌دار در یک دستگاه اجرائی به خدمت پذیرفته می‌شود. .....