هم نوا با کشاورزان سیستانی در رنجی که می کشند./ 20 آبان 1399
عباس نورزائی
سال‌های 1376 تا 1396: بیست سال خشک‌سالی در سیستان حاکم شد، درآمد کشاورزان به حداقل ممکن رسید. بسیاری در پی رزق حلال به نقاط دیگر کشور مهاجرت کردند. هامون خشکید، ریزگردها و شن‌های روان، امان مردم را برید.
سال 1397: با وجود آب در چاه‌نیمه‌ها، به دلیل سوء‌مدیریت در دستگاه‌های مرتبط بخش کشاورزی استان، آب برای کشت داده شد و دیگر در مراحل بعدی آبی رها نشد و در نتیجه، قریب 60 هزار هکتار محصول زراعی از بی‌آبی خشک و خاکستر شدند و آخرین داشته‌های مادی کشاورزان بر باد رفت.
سال 1398: سیلاب آمد. آب در چاه‌نیمه موجود، اما مدیران جهادکشاورزی، در تعارض رهاسازی آب در لوله یا کانال، وقت‌کشی کردند، کاشت گندم با تأخیر انجام شد و به دلیل ضعیف بودن محصول و نوع بذر، مورد حمله‌ی زرچه(قارچ زنگ گندم)، اینها هم خاکستر شد به‌نحوی که حتی دام‌ها از خوردن علوفه‌ی آن ابا داشتند.
سال 1399: آب در چاه‌نیمه موجود است. مجری طرح انتقال آب با لوله به‌خاطر نارسایی‌های مدیریتی، تغییر کرده است. اما می‌گوید رهاسازی آب در کانال‌ها به جهادکشاورزی ارتباطی ندارد و رهاسازی آب در لولهها برای همه‌ی اراضی تحت پوشش امکان ندارد، به دلیل اجرای ناقص و غیراستاندارد لولهها با افزایش فشار، لولهها می‌ترکند. به دلیل عدم آشنایی فنی متصدیان ایستگاه‌های پمپاژ،پمپ‌ها می‌سوزند. به دلیل ضعف در جانمایی و استفاده از حوضچه‌های معیوب، حوضچه‌ها فاقد کارآیی هستند. بهترین زمان کاشت گندم را مرکز تحقیقات کشاورزی سیستان، بیستم آبان ماه تعیین کرده است. کثیری از کشاورزان وامانده‌اند و آبی برای کشت در اختیار ندارند.
چه کسی در قبال «ترک فعل» رهاسازی آب کشاورزی باید جوابگو باشد؟
چه کسی باید با کشاورزان، این قشر بدون حامی، فریاد بزند؟
چرا متولیان امر خودشان را یک لحظه، جای کشاورزان نمی‌گذراند؟
چانه‌زنی سیاسی برای تثبیت حقابه با افغانستان، پیش‌کش. چرا همین آب سیلاب دریافتی را در تنش‌های اداری به کشاورزان نمی‌رسانید؟
استاندار محترم، چرا بین دستگاه‌های متولی این امر، نمی‌تواند هماهنگی ایجاد کند؟
شما را به خدا، به این قشر مظلوم رحم کنید!
