قصه ی پر غصه ی یکی از اندک صنایع موجود سیستان

به قلم: عباس نورزائی

کارخانه ی تریکو بافی تاسوکی باف زابل، ۲۲ سال است که تعطیل شده است. در این کارخانه حدود ۱۰۰ نفر اشتغال داشته اند.

اشتغال موقت ایجاد شده، ۳۰۰ میلیون در دهه ی هفتاد وام گرفته، ۲۰۰ میلیون را خرج کرده، ۱۰۰ میلیون دیگر را برداشته و برای ابد با زابل خداحافظی کرده. همه ی کارگران اخراج و کارخانه را بانک روی مطالباتش، در اختیار گرفته است.

چندین بار توسط بانک صادرات، آگهی مزایده برای فروش زده شده، اما با شرایط رکود اقتصادی در زابل، کسی جرأت خرید و راه اندازی آن را نداشته است.

اخیراً یک سرمایه‌گذار سیستانی در مزایده شرکت و این کارخانه را خریداری و کاندیدای راه اندازی شد.

دیروز درب های پلمپ شده را گشودیم و دارایی های آن را از بانک، تحویل گرفتیم. در بدو ورود به کارخانه، به شوخی گفتم، چرا نماینده ی میراث فرهنگی نیامده؟

اما داخل سالن تولید، عکس های سه گانه ی حضرت امام(ره)، رهبر معظم انقلاب و آقای هاشمی که آن زمان رئیس جمهور بودند، توجهم را جلب کرد.

ای کاش کارخانجات زیادی بود و عکس رؤسای جمهور نیز بر دیوار سالن های تولید خودنمایی می کرد.

اصلاٙ به نظرم شاخص خوبی است، از این منبعد، رؤسای جمهور آمار عکس هایی که از آنها بر دیوار سالن های تولید زده شده، بدهند.

چه می شد اگر صاحبان سرمایه ی سیستانی، محیط های سرسبز و امکانات رفاهی شهرهای شمالی، مشهد و تهران را رها می کردند و در بازسازی اقتصادی منطقه ی راکد سیستان، عصبیت به خرج می دادند و به همین سرمایه گذار، اقتدا می کردند.

ما در سیستان، گاوداری ها، مرغداری ها و واحدهای تعطیل شده ی زیادی داریم، بیایید اینها را احیاء کنیم، همش به دنبال احداث واحدهای جدید نباشیم، اینها اولویت دارند.

هر سرمایه گذار تعدادی جوان را از مهلکه ی بیکاری، مهاجرت، حاشیه نشینی شهرها و بی هویتی قومی نجات دهد.