خسارات میلیاردی به کشاورزان سیستانی، ناشی از بی‌احتیاطی مسئولین دولتی است و در قبال آن مسئولیت مدنی دارند./ آدرس غلط ندهید، زیان مردم را جبران کنید.

عباس نورزائی

 برای به‌دست آوردن مدرک تحصیلی، نظام دانشگاه را به سُخره می‌گیرند و با اِعمال انواع فشارها بر اساتید دانشگاه، آنان را به عدول از اصول تعلیم و تعلم، وامی‌دارند، بدون مهارت و دانش کافی و متناسب، به مدرک تحصیلی برای به‌دست آوردن پست‌های مدیریتی، از لطائف‌الحیل استفاده می‌کنند و با توسل به هر ترفندی، بر مسند قدرت اداری یک دستگاه دولتی تکیه می‌زنند، از مزایای محسوس و غیرمحسوس آن از ابعاد اقتصادی، و اجتماعی بهره می‌برند، بر رسانه‌هایی استیلا می‌یابند که بخش وسیعی از مردم، برای رساندن دادشان، به آن دست‌رسی نمی‌یابند و با روی کارآمدن هر جناح سیاسی، استتار می‌کنند و هم‌صدای جناح حاکم شده، راهِ چپ می‌روند و راهنمای راست می‌زنند.   

نتیجه‌ی چنین انحراف آشکاری در نظام اداری با این‌چنین کارگزارانی، تصمیم‌های غلط مدیریتی و ناکارشناسی‌هایی که صورت می‌گیرد و گاه تصمیم غلط و غیرکارشناسی به یک فرد یا یک گروه کوچک لطمه و زیان وارد می‌کند که بخشی از آن می‌تواند طبیعی باشد و به هرحال انسان ممکن‌الخطا است.

چرا با وزش طوفان، جاده‌ی زابل – زاهدان، از شدت بارش ریزگرد و شن‌های روان، بسته می‌شود؟

عباس نورزائی

 روز گذشته، درست در زمان حادثه‌ی تصادف‌های زنجیره‌ای در مسیر زابل – زاهدان، حدفاصل تاسوکی تا پل شیله و حتی اندکی بعد از آن که شعاع دید تنها دو متر برای رانندگان خودرو بود، از این مسیر عبور کردم. سرنشینان خودروهای حادثه‌دیده، مأمورین خدوم راهور،  نیروی انتظامی و اورژانس، فرصت پیاده شدن از خودرو و نفس‌کشیدن نمی‌یافتند. حادثه‌دیدگان از یک سو با خودروهای مچاله شده‌ی خود روبرو بودند و از سوی دیگر در بیرون از خودور، در غبار شدیدی که در دَم، ریه‌ها را پر می‌کرد و شن‌هایی که با مُشتِ باد به شدت به صورت انسان پاشیده می‌شد، روبرو بودند و صحنه‌ای انفجارگونه در تولید غبار به ذهن متبادر می‌شد.

آب که بود، فقرای سیستان، غذای شاهانه داشتند.

عباس نورزائی

سال 1368 تازه مقطعی از تحصیلاتم را در همدان پشت سر گذاشته بوده و در روستای زهک، ساکن بودم. زنگ خانه به‌صدا درآمد، ناباورانه پروفسور فرامرز رفیع‌پور را جلوی چشمانم مشاهده کردم که با هیبت استادانه و صدای گرم و نگاه محبت‌آمیزش، ظاهر شده بود.

ایشان را به خانه خواندم و در حین صرف یک پذیرایی مختصر از مأموریتش برای انجام یک پژوهش اجتماعی در روستاهای سیستان خبر داد. به تیم او مشورت دادم، روستاهای جامعه‌ی نمونه‌ی پژوهش مشخص شد و مشغول به جمع‌آوری داده‌ها شدند.

در یکی از روزها که احساس کردم فراغتی دارد، از او خواستم به یکی از تختک‌های دریاچه‌ی هامون برویم. امر محقق شد و ما در تختک «چشمه‌سرخ»(1) بر ملاصادقعلی سنچولی که عضو شورای آن تختک بود، وارد شدیم.

پروفسور که تخصصش، جامعه‌شناسی بود، سئوالات زیادی از ملا داشت و به زیبایی از آن مرد باوقار و مهربان پاسخ می‌گرفت. یکی از سئوال‌هایش در مورد طبقه‌ای از مردم بود که فاقد دام(گاو) و یا گوسفند بودند، ملا گفت:

«این بیچاره‌ها فقیر هستند، حتی چیزی برای خوردن ندارند، از فرط نداری، فقط ماهی(2) می‌خورند».

با شنیدن این جمله، چشمان استاد رفیع‌پور گِرد شد. رو به من کرد و گفت: 

«این‌که خیلی خوب است. ما اساتید دانشگاه، در تهران ماهی گیر نمی‌آوریم بخوریم، چون قیمت و ارزش غذایی بسیار بالایی دارد». 

ملا صادق‌علی یکه خورد و گفت: 

«در داخل دریاچه‌، «چور»(3) هم است، بعضی‌ها هم، بیچاره‌‌ها از نداری، چور می‌خورند».

استاد رفیع‌پور، باز هم با تعجب گفت: 

«این‌ که غذای شاهانه است».