برنامه‌های توسعه‌ی روستایی و کشاورزی، انسان‌محور یا اقتصادمحور؟

عباس نورزائی

رویکردها ناشی از اعتقادات و ارزش‌های یک ملت و یا سازمان به‌شمار می‌آیند. اینکه به روستا و کشاورزان به عنوان یک بنگاه اقتصادی صرف نگاه شود یا روستا را به عنوان یک مرکز زندگی تعدادی انسان و کشاورزان را نیز به عنوان انسان ببینیم، آن نکته‌ی مورد نظر من در این یادداشت است.

برهمین محور، در آن سال‌های پر از اخلاص جهادسازندگی، یکی از مباحثی که با فردی از مدیران بودجه در همین استان داشتم، نشأت‌گرفته از همین نوع نگاه بود.

من اصرار داشتم به روستایی در نیکشهر که جمعیت مناسبی داشت، درحد معیشتی نیز منابع کشاورزی دراختیارشان بود، باید برقر‌سانی کرد و آن مدیر سنتی بر عدم توجیه اقتصادی و نامتوازن بودن «هزینه و منفعت صرفاً اقتصادی» آن مُصِر بود.

اینکه تعدادی انسان در یک جایی سال‌ها زندگی کرده‌اند که ولو اقتصادی نبوده است را، در حکومتی چون جمهوری اسلامی که محور همه‌ی تلاش‌ها، انسانیت انسان است، نمی‌توان نادیده گرفت.

یک پارادوکس طبیعی در بحران‌های خشکسالی و سیل سیستان

عباس نورزائی

سال ۱۳۶۴ فرماندار وقت زابل، برای من حکمی صادر کرد و مرا «مسئول ستاد سیل زابل» خواند. محل استقرار ما در ساختمان قدیمی فرمانداری که قبلاً بخشی از کنسولگری روسیه بود، قرار داشت. روبرو، سمت راستِ درب ورودیِ اتاقی که بدین منظور اختصاص یافته بود، تابلویی زده بودند که روی آن نوشته شده بود: «ستاد سیل»

یک روز این تابلو به زمین افتاده بود و یکی از دوستان، آن را به دفترم آورد و گفت این تابلوی دفتر ستاد سیل است و من دیدم رویش نوشته «ستاد بحران خشک‌سالی» و بلافاصله گفتم: «این مال ستاد سیل نیست.»

خلاصه کنم، در طرف دیگر همین تابلو نوشته شده بود: «ستاد سیل» و برای صرفه‌جویی از همین یک تابلو و همین یک اتاق، برای بحران‌های معمول زابل استفاده می‌شد.

در اوج خشک‌سالی‌ها که به زعم خیلی‌ها دیگر امیدی برای بقای سیستان نبود، امروز ما اخباری داریم که سیلابی عظیم وارد سیستان شده است.

زنگیان مست، تیغ دودم خود را ناشیانه به سمت جهادکشاورزی، به چرخش در آوردند.

عباس نورزائی

مظلوم‌ترین قشر از جامعه‌ی ما، روستائیان و کشاورزان هستند و انقلاب اسلامی ما، برای سامان‌دادن به وضع آنها بزرگ‌ترین برنامه‌ی توسعه‌ی ‌روستایی را در بُعد عمران روستایی به وسیله‌ی نهاد ابتکاری حضرت امام خمینی(ره) به اجرا درآورد.

نهادی که از بزرگ‌ترین سرمایه‌ی انسانیِ انقلابی و مؤمن برخوردار بود و کارنامه‌ی وزینی از خود از سازندگی روستاها، بردن پیام انقلاب به روستاها و در قلوب روستائیان، ایفای نقش سومین رکن از دفاع مقدس در قالب مهندسی رزمی و کسب مدال افتخار «سنگرسازان بی‌سنگر»، به‌جا گذاشته است.

با اداغام وزارت جهادسازندگی و وزارت کشاورزی، وزارت جدیدی با عنوان «جهادکشاورزی» شکل گرفت و مأموریت یافت تا آن رسالت ترسیم‌شده توسط معمار انقلاب را استمرار بخشد.

اگر چند روز هم‌گام با جهادگران جهادکشاورزی باشی و به مزارع، باغات، دامداری‌ها، مناطق عشایری، دریاها، جنگل‌ها و مراتع و حوزه‌های آبخیز روانه شوی، درخواهی یافت که چه عرصه‌ی وسیعی پیش روی این دلدادگان امام و رهبری و اسلام ناب محمدی قرار دارد.

۲۲بهمن، روز رجزخوانی مجاهدین انقلاب اسلامی ایران است.

عباس نورزائی

رجز نوعی گفتگو در میدان جنگ است که در آن رجزخوان به شکل سئوال و جواب به مفاخره، تحقیر دشمن و حدیث نفس می‌پردازد. بن‌مایه‌ی اصلی رجزها به اصالت گوهر و نژاد است یا به هنر، یعنی کسب تجربه در زمینه‌های گوناگون مانند جنگاوری، دشمن‌شکنی، کاربرد فنون و تاکتیک‌های رزمی و استفاده از ابزارهای جنگی. در حقیقت رجز یکی از ترفندهای مهم روانی غلبه بر دشمن به‌حساب می‌آید.

ایران ما، 100 هزار سال سابقه‌ی قبل از تاریخ دارد، کشوری باستانی است، سابقه‌ی امپراتوری بر بخش وسیعی از جهان را دارد. کوروش را شبه‌پیامبر می‌دانند. ایرانیان از عهد عتیق، موحد بوده‌اند، پس ما از این نظرگاه، سرآمد هستیم. برای رجزخوانی در روز پیروزی انقلاب اسلامی‌مان بر زورمداران عالم، می‌آئیم.

ما مفتخریم و ملت عزیز سرتاپا متعهد به اسلام و قرآن مفتخر است که پیرو مذهبی است که می‌خواهد حقایق قرآنی، که سراسر آن از وحدت بین مسلمین بلکه بشریت دم می‌زند، از مقبره‌ها و گورستان‌ها نجات داده و به عنوان بزرگ‌ترین نسخه‌ی نجات‌دهنده‌ی بشر از جمیع قیودی که بر پای و دست و قلب و عقل او پیچیده است و او را به سوی فنا و نیستی و بردگی و بندگی طاغوتیان می‌کشاند نجات دهد.

یادمان باشد: «سیلاب هیرمند، نه حقابه‌ی هیرمند است نه حقابه‌ی هامون»

عباس نورزائی

تغییرات اقلیمی در لایه‌ی کلان و نگاه سیاست‌مداران حاکم بر افغانستان در لایه‌ی خرد، از جمله عوامل عدم جریان آب رودخانه‌ی هیرمند و آبگیری دریاچه‌ی ‌هامون ارزیابی می‌شوند. از کوه‌های بابا تا سد کجکی، مناطق کوهستانی بالادست رودخانه‌ی هیرمند، سال‌ها است سیلاب‌های بزرگ هیرمند را به خود ندیده‌اند.

از آورده‌های هیرمند در دهه‌ی اول انقلاب اسلامی چه خاطراتی دارم، خوشحالی مردمی که روی سد زهک و گاه ورودی دهانه‌ی آبگیر جریکه، سد سیستان و پل نُهراب در انتظار ورود آب بودند و یا با آمدنش، غرق شادی بودند و کشاورزانی که امید و سرزندگی را در چشمان‌شان چون اقیانوسی متلاطم می‌دیدم.

سیلاب‌های هیرمند، گاه با حجم 6000 مترمکعب در یک ثانیه نه تنها بستر رودخانه بلکه کل دشت سیستان را در می‌نوردید که سیلاب سال‌های 69-70 که به سیل نوح معروف است، یکی از آنها است.

سیلاب هیرمند وارد شد، اما مغز بعضی از مدیران دستگاه‌های دولتی همچنان از خشک‌سالی رنج می‌برد.

عباس نورزائی

اینکه به‌هنگام ورود سیلاب به سیستان، به دلیل کوتاهی زمان سیلابی، دراندک  فرصت دراختیار، باید سریعاً چاه‌نیمه‌ها را آبگیری کرد، دغدغه‌ای دائمی است که برای حل آن احداث فیدرکانال شماره‌ی 2 در کهک پیش‌بینی شده است و به دلیل اختلاف نظرها و دیدگاه‌های دو وکیل گرانسنگ سیستان، به کندی پیش رفته است و امروز با ورود سیلاب، باید افسوس این منیت‌ها را نیز خورد.

حال که این مهم عملیاتی نشده است، مدیران محترم سازمان آب منطقه‌ای استان و جناب استاندار محترم را به اجرای طرحی فورس‌ماژور توصیه می‌کنیم:

مستحضرید که برای رساندن ته‌مانده‌ی آب چاه‌نیمه‌ی چهارم، به کانال خروجی طرح انتقال آب با لوله، تعدادی پمپ و کف‌کش و تجهیزات برای پمپاژ 5 مترمکعب آب در ثانیه تهیه شده و بلااستفاده موجود است.

پیشنهاد می‌شود سازمان آب منطقه‌ای استان، زمان را از دست ندهد و با حرکتی جهادی، تجهیزات موصوف را به محل جاریکه یا فیدرکانال 2 انتقال، نصب و کار کمک به آبگیری سریع چاه‌نیمه‌ها را آغاز کنند.

سفر به مغز و قلب جوانان انقلابی چهل سال پیش

عباس نورزائی

روزها، ماه‌ها و سال‌ها یکی پس از دیگری سپری می‌شوند. در مقاطع مختلف زمانی، طرزتفکرها، بینش‌ها، وجهه‌نظرهای مختلف و گاه متناقضی در بین اقشار مختلف جامعه حکم می‌راند.

چهل سال پیش، در فضای انقلابی حاکم بر جامعه، جوانان افکارشان با مسائلی درگیر بود که جوانان امروز بعد از چهل سال شاید به سختی بتوانند آن را مجسم یا ادراک نمایند، بنابراین تصمیم گرفتم این یادداشت را اختصاص بدهم به هوای چهل سال پیش جوانان در ایرانِ درشرف اسلامی‌شدن و اندکی بعد از اسلامی‌شدن.

در دوران مبارزات انقلابی، شعارهای مختلفی در راه‌پیمایی‌ها، دیوارنویسی‌ها، زیر شکنجه‌ها و گاه در حین سخنرانی‌های انقلابی داده می‌شد که یکی از آنها بدین مضمون بود: «لحظه به لحظه گویم/ زیر شکنجه گویم/ یا مرگ یا خمینی»

یکی از رسانه‌های آن دوران، دستگاه ضبط‌صوت بود که باید نوارهایی که کاست نامیده می‌شد در گردونه‌ی آن می‌گذاشتی و صدا را از بلندگوی دستگاه گوش می‌دادی. سخنرانی‌ها و پیام‌های حضرت امام خمینی(ره)، در قالب این نوارها، بین انقلابیون دست به دست می شد و قاعدتاً دستگیرشدن با این نوارها همانا و شکنجه شدن و در زندان‌های سیاسی آب‌خنک نوشیدن همانا. از جمله‌ی این نوارها، نوارهای سخنرانی غرّایی که فخرالدین حجازی و شهید هاشمی‌نژاد داشتند، بود

دیو چو بیرون رود، فرشته درآید!/ تا انقلاب مهدی، نهضت ادامه دارد.

عباس نورزائی

۲۲ بهمن ۱۳۵۷، قله‌ی یکی از آرزوهای مردمی دین‌باور بود که «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» را برای سرنوشت بهینه‌ی خود، هدف‌گذاری کرده بودند.

آنان در همان بحبوحه، با گریختن جرثومه‌ی طغیان، ظلم، فساد و حرث نسل، یعنی شاه، شعاری را که نشأت از شعوری عمیق داشت بر زبان راندند و پای آن ایستادند که «دیو چو بیرون رود، فرشته درآید».

خیلی‌ها فکر می کردند دیو(شاه) رفت و فرشته(امام) آمد و در نتیجه، کار را تمام‌شده فرض کردند. اما به باوری اصیل، این شعارهای پرشعور، مفهومی دائمی دارند.

کلام «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا » نیز به  پیوستگی و تداوم خط درگیری حق و باطل در همه‌ی زمان‌ها و مکان‌ها اشاره دارد. عاشورا و کربلا، یکی از بارزترین حلقه‏‌های این زنجیره‌ی طولانی است. همیشه ‏حق و باطل رودرروی هم هستند و انسان‌های آزاده، وظیفه‌ی پاسداری از حق و پیکار با باطل را بر عهده دارند و بی‏‌تفاوت گذشتن از کنار صحنه‌ی حق و باطل، بی‏‌دینی است.

دیوها در درازنا‌ی تاریخ، حضور و وجود دارند و می‌بایست انسان، پیوسته آنها را از زندگی خود زُدایش کند و فرشته‌صفتانی از نوع خود را بر مسند امور برگمارد.

شاهان رفتند، صدام، بنی‌صدر، جریان منافقین، لیبرال‌ها، فتنه‌گران، انحرافیون، مفسدین اقتصادی، هم‌جنس‌بازان و شیطان‌پرستان، دواعش و هزاران شیطانک دیگر در همواره‌ی تاریخ، به اشکال و آرایش و پیرایش مختلف، بروز و ظهور یافتند، می‌یابند و خواهند یافت.

در اقیانوس مفاهیم والای ارزشی، چرا به قطره‌های آلوده‌ی شیطان‌پرستی متوسل می‌شوید؟/ شرحی بر انتشار پیام‌های مجازی تجددخواهانه‌ی شیطان‌پرستی

عباس نورزائی

وقتی پای تفسیر مفاهیم کتاب آسمانی و سخنان پیامبر عظیم‌الشأن اسلام، امامان و علمای دینی می‌نشینی و با قلب و مغزت یعنی با عقل و احساست گوش جان می‌سپاری، خود را در اقیانوسی بی‌کران از مفاهیم و ارزش‌ها، دستورات والای حیات و ممات، فنون و مهارت‌های انسانی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی می‌یابی.

در عین حال که چنین داشته‌های ذی‌قیمتی را در اختیار داریم، گاه در فضای مجازی، بعضی‌ها سخنانی را از افراد یا به نام افرادی منتشر می‌کنند که شاید خودشان نیز متوجه نیستند ناخواسته به نوکری چه تفکرات هنجارشکنانه‌ای تن داده‌اند.

روزگاری انواع و اقسام کلمات قصار از کوروش خودمان ساختند و بر طبل ملی‌گرایی افراطی نواختند، گاهی نیز یک نویسنده‌ی مروج شیطان‌پرستی به نام «پائولو کوئلیو» را برجسته کرده و بر صفحات مجازی تاج پادشاهی دادند.

برای نمایاندن بیشتر این نوع تبلیغ‌های ناخواسته در احوال همین شخص، اندکی غور کردم و برای نمونه آن را به همه‌ی دوستانی که می‌خواهند به ترویج نیکی‌ها بپردازند، وانمایی می‌کنم.

بخوانید شرح احوال پائولوکوئلیو، نویسنده و مروج شیطان‌پرستی معاصر را:

چرا قصابان شهرهای منطقه‌ی سیستان از کشتار دام در کشتارگاه صنعتی دام، خودداری می‌کنند.

عباس نورزائی

طی سال‌های اخیر چند جلسه در فرمانداری شهرستان زابل برای مجاب‌کردن قصاب‌های شهر زابل به کشتار دام در کشتارگاه صنعتی دام محمدآباد برگزار شده و کمیته‌ی سلامت شهرستان نیز انرژی زیادی روی این امر گذاشته و مصوباتی داشته است.

اما تا کنون قصابان مورد بحث، به این امر وقعی ننهاده و هر دفعه با فرافکنی و بهانه جویی‌هایی از انجام این امر قانونی، مردمی، شرعی و بهداشتی، سرباز زده‌اند و این رویه هم‌چنان ادامه دارد.

برای شفاف‌سازی موضوع، به نظرم رسید یافته‌های کارشناسی‌ام را به اطلاع مردم شریف سیستان برسانم تا خود از خرید گوشتی که شناسنامه‌دار نیست، خودداری کنند. با همین نگاه، در ادامه به دلایل و انگیزه‌های مقاومت قصابان می‌پردازیم: