همایش فرصت‌های سرمایه‌گذاری یا پوستین وارونه‌ی توسعه‌ی سیستان و بلوچستان
عباس نورزائی
بچه که بودم، وقتی یکی از مردم ده ما می‌خواست خانه‌ای گنبدی و خشتی برای خود بسازد، مرسوم بود که اهالی ده به او مشارکت می‌دادند. گاه پدرم مرا برای این امر می‌فرستاد. بنای ده ما نیز تأکید داشت که عباس را برای دیوارچینی چهاردیواری نفرستید، بگذارید به وقت پوشش سقف گنبدی که او خوب «آغاز» می‌کند. این اصطلاح به تکه‌های مثلثی شکل خاک‌های رس و سفت گفته می شد که به هنگام ساخت سقف‌های گنبدی در فاصله‌ی مثلثی‌شکل ایجاد شده بین دو خشت باید ظریف و سریع و محکم گذاشته می‌شد تا خشت‌های سُر نخورد و به‌هم گیر کند تا سقف استقرار یابد.
دیروز به مقتضای قضا و قدر به‌نحوی به «همایش فرصت‌های سرمایه‌گذاری استان در چابهار» فراخوانده شدم و در جلسه‌ی آغازین این همایش حضور یافتم. استقبال بی‌نظیری از سرمایه‌گذاران بین‌المللی، ملی و استانی صورت گرفته بود و تعدادی از صاحب‌منصبان دولتی نیز حضور داشتند.هدف از همایش جذب سرمایه‌گذاران در ابعاد مختلف صنعت، معدن، تجارت، توریسم، کشاورزی و حمل و نقل بود و به زیبایی سخنگوی منطقه‌ی آزاد چابهار و استاندار سیستان و بلوچستان، آن را تبیین کردند.
در همان برنامه‌های آغازین همایش که همه به دنبال گم شده ی خود یعنی آشنایی با فرصت‌های سرمایه‌گذاری می‌گشتند و چه‌بسا خیلی نیز برای اولین بار بود که به سرزمین سیستان و بلوچستان قدم می‌گذاشتند و عاری‌الذهن از وضعیت اجتماعی، فرهنگی منطقه بودند، مرد جوانی «صدابَر» را به دست گرفت وخود را جوان‌ترین سخن‌ران همایش خواند، اما سخنی نراند و حاضرین را به دیدن کلیپی از مستند «دستِ یاری به دشتیاری» فراخواند. در این کلیپ، چهره‌ای بسیار زشت از وضعیت فیزیکی مدارس منطقه‌ی دشتیاری به نمایش گذاشت و دو مدرسه‌ای که گروهی جهادی از جوانان خیر این مرز و بوم ساخته بودند و توصیه به کمک سرمایه‌گذاران به این امر، مورد انتظار بود.
حرکتی که با نام مبارک «جهادی» لازم است و بر آن تأکید داریم، در دیدگاه حقیر و خیلی از سرمایه‌گذاران بومی چندش‌آور آور آمد و آن را در این جمع و با این هدف(جذب سرمایه‌گذار) مغایر و در تضاد دیدیم.
اولاً نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران، امکانات تحصیل و زیرساخت‌های توسعه را از حضیض وضعیت این دیار به شرایطی نسبتاً مطلوب رسانده است و اندک مدارسی نیز که باقی‌مانده‌اند، با همت خیرین مدرسه‌ساز و اراده‌ی خود دولت در حال ساخت است.
از این‌که بگذریم و از همه‌مهم‌تر است، شما برای جذب سرمایه‌گذار باید به شرایطی اشاره کنید که او براساس حساب‌گری اقتصادی و معیارهایی که دارید، با حساب و کتاب، تصمیم به قدم‌گذاشتن در منطقه‌ای بگیرد که شرایطی حداقلی برایش فراهم است. نه آن‌که آن‌چه هست، انکار کرده، استان سیستان و بلوچستان را برهوتی از امکانات اولیه نشان دهید و به‌صرف اشاره به اندک کمکی که منطقه‌ی آزاد، به گروهی کوچک از افرادی خوش‌نیت برای ساخت مدرسه شده است، پی ریخته شده برای بنایی عظیم را در همان لحضات اولیه‌ی این حرکت، دچار فروریزش کنید.
در مراسم افتتاحیه‌ی این مهم، تعداد 11 نفر سخن‌راندند و به حسب قاعده‌ی تنگی‌وقت، سخنانی ابتر، سطحی و کلی که کسی از آن پیامی دریافت نکرد و به اعتراضاتی جسته‌گریخته‌ی حاضرین با جبران مطلب در به اصطلاح پانل‌های تخصصی روز بعد، وعده داده شد.
هزینه‌های میلیاردی این همایش، چرا باید به‌جای جذب سرمایه‌گذار، موجبات تضاد با هدف را فراهم نماید؟
بیایید رودرواسی‌ها با وکلا، مقامات استانی و ملی را کنار بگذاریم و از این‌که این بزرگواران در جلسه‌ای حضور دارند، برخود تکلیف می‌کنیم تا گذاشتن وقت سخنرانی اندک برای آنان را نشان احترام شان بدانیم، به نظر می‌رسد بزرگ‌ترین اهانت به آنان، سخنرانی در جایی که باید اهالی آن تخصص و کسانی که آتش معرکه بر روی‌شان واقع است، لزومی نداشته باشد و از این بزرگان نیز استدعا داریم، خود پیش قدم شوند و نپذیرند.
حضور این بزرگواران در چنین همایش‌هایی بزرگ‌ترین پشتیبانی آنان به‌حساب می‌آید، همین کفایت می‌کند.
11 سخنرانی در وقتی اندک، فرهنگی منفی را نیز پایه‌گذاری می‌کند و آن بی‌توجهی مردم ما در جلساتی که دیگران در آینده حتی منضبط‌تر خواند گذاشت و آنگاه ابزارهای ارتباطی ما و موقعیت‌های اقتصادی و به‌رسیدن سرمایه‌گذاران و فعالان اقتصادی به مخاطره خواهد افتاد.
آقای دکتر کردی، مدیرعامل محترم منطقه‌ی آزاد چابهار بر پایه‌ی تعریفی که در مقدمه این یادداشت از واژه‌ی «آغاز» عرضه داشتم، همایشی به این عظمت را خوب «آغاز» نکردید، انشاءالله د ر روز دوم، جبران فرمایید.
