عباس نورزائی
سال‌های 1376 تا 1396: بیست سال خشک‌سالی در سیستان حاکم شد، درآمد کشاورزان به حداقل ممکن رسید. بسیاری در پی رزق حلال به نقاط دیگر کشور مهاجرت کردند. هامون خشکید، ریزگردها و شن‌های روان، امان مردم را برید.
سال 1397: با وجود آب در چاه‌نیمه‌ها، به دلیل سوء‌مدیریت در دستگاه‌های مرتبط بخش کشاورزی استان، آب برای کشت داده شد و دیگر در مراحل بعدی آبی رها نشد و در نتیجه، قریب 60 هزار هکتار محصول زراعی از بی‌آبی خشک و خاکستر شدند و آخرین داشته‌های مادی کشاورزان بر باد رفت.
سال 1398: سیلاب آمد. آب در چاه‌نیمه موجود، اما مدیران جهادکشاورزی، در تعارض رهاسازی آب در لوله یا کانال، وقت‌کشی کردند، کاشت گندم با تأخیر انجام شد و به دلیل ضعیف بودن محصول و نوع بذر، مورد حمله‌ی زرچه(قارچ زنگ گندم)، اینها هم خاکستر شد به‌نحوی که حتی دام‌ها از خوردن علوفه‌ی آن ابا داشتند.
