مدیران بحران استان، از سوراخ طغیان رودخانه‌های سیستان، چندبار گزیده نشوند./ هشدار، هشدار، هشدار

عباس نورزائی

 

گلستان، لرستان و خوزستان، هر سه «ستان» دارند و همواره زاینده‌رود، کارون و هیرمند، از نظر آبی، «هم‌رژیم» بوده‌اند. این بار هیرمند با چهار دشت‌مال^[1] ، مدیران بحران استان را نرمش داد و گرم کرد، اما در بین همین دشت‌مال‌ها هم یکی قلب مدیران یادشده را به لحاظ آستانه‌ی خطر، به تپش انداخت.          

سیل پنجم سیستان، با دبی نسبتاً مناسب ولی مُزمن هم‌چنان ادامه دارد، اما مطلعیم که ارتفاع برف در حوزه‌های آب‌خیز سرشاخه‌های هیرمند، حائز توجه می‌باشد و با گرم شدن هوا، این ظرفیت برفی، یک کاتالیزور برای سرعت بخشیدن ذوب و جریان یافتنِ به‌یک‌باره نیاز دارد. 

       

به عمل کار برآید به سخندانی نیست./تحلیلی کوتاه بر عملکرد موهبتی استاندار سیستان و بلوچستان

عباس نورزائی

طی سال‌های اخیر شاهد حضور استانداران متعددی در استان سیستان و بلوچستان، استانی که همواره آخرین رتبه‌ی توسعه‌یافتگی کشور را یدک کشیده، بوده‌ایم. استاندارانی با خصوصیات مختلف، فرتوت، سیّاس، جنگی، حرّاف، حزبی محض، معلم‌منش، هوادار استخر، دوبه‌هم‌زن، کارگاهی، تشنه‌ی امیرکبیرشدن، خرمگس معرکه و القصه انواع و اقسام صفات مثبت و منفی که بر یک مدیر سیاسی مترتب است.

نسبت به دوتای آخری که یکی بسیار حرف می‌زد و ایده‌های متنوعی که می‌شنید و می‌خواند بلافاصله بر زبان می‌راند و برای جامعه، توقع ایجاد می‌کرد و مردم را در حسرت اجرای آن‌ها می‌گذاشت، این یکی یعنی مهندس موهبتی، از ویژگی‌های مثبت فراوانی برخوردار است.

گرچه ایشان در ابعاد مختلف کاری دارای عمل‌کردی عمل‌گرا می‌باشد، اما در این نوشتار فقط به یک موضوع یعنی «توسعه‌ی صنایع گوشت» در استان می‌پردازم:

مدت‌ها است در رابطه با وجود ظرفیتی عظیم و منحصربه‌فرد در این استان و سرمایه‌گذاریِ صورت‌گرفته، قلم زده‌ام، در رسانه‌ها منعکس و گاه به حسب وظیفه‌ی دولتی یا اخیراً در بخش خصوصی مستقیماً خطاب به مسئولین مربوطه نوشته و یا حضوری توضیح داده‌ام، اما طی سال 1397 با شخصیتی روبرو شدیم که در استانداری، این ظرفیت را ادراک کرد و برای آن حسابی ارزشی باز کرد و بر تسهیل و مناسب‌سازی بستر آن پای‌کوبید و ابرام داشت و او موهبتی، استاندار جوان، فعال و با نگاه بلند و عمل‌گرای سیستان و بلوچستان است.

همواره با پیگیری‌هایی که قبلاً انجام می‌شد، مراحلی از یک فرآیند طی می‌شد و بعد سر اصلی این رشته به استانداری ختم می‌شد و در همان جا بدون اقدام، بدون نتیجه، خاتمه می‌یافت.